ADHD bestaat niet! Ok, deze titel heeft natuurlijk uitleg nodig. Ik heb ADHD. Of ADD, eigenlijk maakt het niet echt uit. En dit is geloof ik versie 10.3.4.4 van dit artikel. Ik ben begonnen met schrijven toen ik een aantal dagen geleden niet kon slapen en wilde toen vooral kwijt hoe ontiegelijk KAK het is om te hebben soms en eigenlijk hoe stommer het is om je er van bewust te zijn dat je het hebt. Ik weet ook nog steeds niet echt welke richting ik op wil met dit artikel, dus als het alle kanten op gaat… Dan klopt dat ook. Ik wilde wat meer kwijt over mijzelf, of toch meer een sociaal artikel schrijven of gewoon juist een grappig artikel… Ik ben er nog steeds niet over uit.
In die nacht dat ik niet kon slapen zat ik een beetje in een hyperfocus over ADHD en ging er veel over op zoeken. Het is bizar hoeveel onzin en pseudowetenschap je er over tegen komt. Ik wil in dit artikel proberen te vertellen hoe ik zelf met mijn ADHD om ga, maar ook wil ik laten zien wat voor onzin er op het internet te vinden is en hoe ik daar in sta. En misschien verander ik halverwege wel weer van onderwerp. Ga je mee?
Wat is ADHD/ADD?
Het is goed om even bij het begin te beginnen. Want ook voor mij was dit eigenlijk nog lange tijd niet zo duidelijk. Zelfs niet na mijn diagnose. De volledige term is, Attention Deficit Hyperactive Disorder. Tegenwoorden wordt die diagnose niet meer gegeven omdat het niet goed de lading dekt. Nu heeft iedereen Attention Deficit Disorder, oftewel ADD.
Het betekent dat het lichaam van een ADD-er te weinig dopamine en noradrenaline aanmaakt… Deze stofjes zijn zeer belangrijk voor je Prefrontale Cortex. Je Prefrontale Cortex is verantwoordelijk voor het uitvoeren van cognitieve en emotionele functies. Dit betekent dat dit deel van je brein dus nodig is voor plannen, beslissingen nemen, impulscontrole en sociaal gedrag. Dus wanneer dit deel van het brein niet de benodigde brandstof krijgt loopt het vast en functioneert het niet.
De gevolgen van het gebrek aan dopamine en noradrenaline manifesteren bij iedereen weer anders en dat zorgt ervoor dat veel mensen rondlopen met onbehandelde ADHD Symptomen of pas op latere leeftijd de diagnose krijgen. Ik ben zelf dus pas sinds mijn 34ste officieel gediagnosticeerd.
Ik wist niet dat ik ADHD had als kind.
Ik was als kind niet per se drukker dan anderen, maar had wel veel moeite met concentreren. Ik werd een Dromer genoemd en ik had af en toe flink wat aansporing nodig. Ik was voor de basisschool slim genoeg om nooit te hoeven leren en had dus ook niet zo vaak huiswerk. Ik moet eerlijk zijn dat ik veel van mijn tijd op de basisschool niet meer kan herinneren. Ik weet nog goed dat ik het leuk vond, omdat het niet zo moeilijk was. Dat ging in de middelbare school wel anders.
Omdat ik op de basisschool nooit echt mijn best hoefde te doen, was ik totaal niet voorbereid op het schoolwerk van de HAVO. Ik kwam daar muur na muur tegen. Het lukte me gewoon niet om goed te leren. Maar toen was ADHD niet eens in me opgekomen. Ik moest “beter mijn best doen” en niet “zo lui zijn”. “Plan anders gewoon alles in!” Ik denk dat iedereen die gediagnosticeerd is deze uitspraken wel herkent.
Het is ook niet dat ik niet wilde. Ik wilde echt wel mijn best doen. Maar dingen beginnen is gewoon lastig en dingen af maken net zo erg. Onderstaand plaatje legt het naar mijn mening erg goed uit.
Het was de reden dat ik pas mijn kamer en later mijn huis opruimde wanneer ik het zelf te erg vond. Dus wanneer de afwas van die week begon te stinken, of wanneer er geen borden meer over zijn om van te eten. Dan zat er urgentie achter. Nu ik samenwoon met kinderen is het “makkelijker” omdat er meer urgentie achter zit. Ik kan mijn gezin niet in een vies huis laten wonen. Overigens ik zeg “makkelijker” omdat het dus eigenlijk nog steeds niet makkelijk is, maar makkelijker.
Mijn grootste probleem in mijn leven is dat ik slechte impulscontrole heb. Dat zorgt er weer voor dat ik super graag nieuwe dingen probeer en nieuwe projecten begin, maar dus ook dat ik weinig echt af maak. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik in mijn leven veel impulsaankopen heb gedaan waar ik nog steeds de prijs van betaal.
Waarom wordt ADHD vaak pas bij volwassenen gespot?
Dit statement is misschien niet helemaal waar omdat ADD en ADHD heel vaak wordt gediagnosticeerd bij best veel kinderen. Zeker in de tijd van mijn basisschool- en middelbare schooltijd. En dat is denk ik een grote reden waarom het bij veel mensen pas later wordt ontdekt. Veel ouders, waaronder die van mij, dachten dat druk zijn normaal is en alle kinderen hebben hiermee of daarmee wel eens moeite. (pa & ma, als jullie dit lezen, ik hou van jullie en ik heb jullie nooit wat kwalijk genomen).
ADHD is meer dan alleen druk zijn of niet goed kunnen concentreren. Het is ook niet dat lesstof niet interessant is. Dingen komen gewoon anders binnen in ons hoofd en dat is net zo frustrerend voor ons als voor de omgeving. Het is zeer demotiverend om steeds van je docenten te horen dat je niets kunt en dat je beter je best moet doen. Maar dat doen we vaak al. Omdat velen van “ons” vaak wel ergens slim genoeg zijn om urgentie ergens in te zien, kunnen we het net managen en soms zelfs functioneren. Als ik echter terug kijk naar mijn werk en schoolleven is alles maar mondjesmaat gegaan.
We hebben allemaal een breekpunt ook, denk ik. Bij mij was het de lockdown waar ik ineens zonder werk kwam te zitten en alles moest omgooien. Ik maakte alleen maar kortsluiting elke dag. Ergens is een punt waar alle copingmechanismen die je als ADHD-er ontwikkeld in je leven niet meer werken en het niet meer gaat. Stel je eens voor dat je gaat zitten achter je bureau en dat niets echt goed wilt lukken. Je wilt wel en alles staat klaar, maar het gaat gewoon niet.
Na de diagnose wordt je leven vast makkelijker!
Haha, nee. Hoewel het fijn is dat ik eindelijk een verklaring had voor gedrag en situaties in mijn leven, denk ik dat ik soms liever niets had geweten. Maar ik denk dat ik verwend ben misschien. Ik heb wel therapie gehad en ik heb nu medicijnen, maar ik doe vaak nog steeds dezelfde dingen. In mindere mate, maar ik heb nog steeds ADHD en dat gaat niet weg. Echter nu ben ik mij er bewust van hoe het komt en heb ik in principe alle tools om dingen te voorkomen… Dat betekent dat ik vaak met mezelf in discussie ben.
Een goed voorbeeld is keuzes maken. Om niet teveel op impulsen in te gaan overweeg ik vaker meerdere opties, maar omdat ik dan in hyperfocus raak in het onderzoeken van alle opties, geef ik mijzelf teveel keuzes en raak daar dan weer gestrest van en maak dan dus geen weer GEEN keuze. En omdat ik mij daar dan weer bewust van ben, is dat ook weer een stressfactor. Zo krijg ik het elk jaar voor elkaar om in de problemen te raken met de verjaardag van mijn (arme arme arme ) vrouw.
Tussendoor: Maakt adhd-medicatie je leven makkelijker?
Ja en nee! Net als het hebben van de diagnose en het hebben van therapie is niets met dit soort aandoeningen een one-size-fits-all oplossing. Na mijn diagnose kreeg ik begeleiding in het zoeken naar de juiste medicatie en dat heeft goed geholpen. Maar ik merk dat na meer dan een jaar van het microdosen van amfetamine dat ik er niet meer zo blij mee ben. Het werkt de ene dag goed, de andere dag totaal niet. Het is een pepmiddel en hoewel ik er ook rustig van wordt, houd het me nog steeds wakker. En soms dus ook tot laat. Dat zorgt er dan weer voor dat ik in een soort cyclus kom, waarin het soms voelt alsof ik eigenlijk alleen mijn medicatie neem om niet in slaap te vallen.
Het is daarom erg belangrijk om met je huisarts te communiceren wanneer het minder gaat.
ADHD bestaat niet.
Terug naar de titel van het artikel. (Ik zei toch dat het heen en weer zou gaan?). Een rode draad in mijn leven en waarschijnlijk in die van vele van mijn mede ADHD-ers, (en iedereen met een onzichtbare mentale aandoening, zoals Autisme of depressie) is dat we vaak moeten aanhoren of lezen dat onze aandoening niet bestaat. Dat we gewoon lui zijn etc of dat we gewoon minder suiker moeten eten. (ja ja het bestaat echt)
Het is geen onbekend feit dat mis- en desinformatie veel sneller verspreid wordt dan waarheid. Waarom weet ik zo even niet, maar ik kan mij voorstellen dat het met dit soort dingen gaat om een soort verzachting van een situatie. En dan bedoel ik niet de situatie voor de persoon die ADHD heeft, maar voor de ouders of familie van die persoon. Want het ligt niet aan hun genen, het is big pharma of ze zijn gewoon lui etc. Nu vind ik vaak ook dat de diagnose soms te vaak wordt gegeven en dat bij sommige praktijken je gewoon medicatie krijgt zonder echt te kijken wat werkt…. maar het bestaat en het kan behandeld worden.
Hier een voorbeeld over misinformatie. Je kunt in Google zoekwoorden bestuderen en als ik “ADHD “ invoer zijn dit de populairste pagina’s. Een artikel die zegt dat ADHD-medicatie hetzelfde effect als cocaïne heeft. (Tja het zijn dan ook Amfetamines). De complotsite Ninefornews zegt dat ADHD niet bestaat in Frankrijk omdat ze het daar meer op voeding hebben. Dit is gewoon niet waar volgens psychology today. Hoewel er in die jaren inderdaad weinig diagnoses werden gesteld, hield dat dus vooral in dat veel ouders met een kind moesten dealen die professionele hulp nodig had. 
We hebben natuurlijk ook nog Complot-rapper Lange Frans die ook vind dat ADHD niet bestaat, maar dat we “creativiteits-issues” hebben.
Nou Lange Frans. Deze voor je:
ADHD is een superkracht
Dit is weer een hele andere kant van het spectrum. Eentje waar ik vast wel wat kritiek op ga krijgen, maar dat is dan maar zo.
Ik begrijp dat veel mensen ADHD en ook autisme in een positief licht willen zetten, of de diagnose willen verzachten… Maar ADHD is gewoon een frustrerende KAK aandoening. Het klinkt allemaal super leuk hoor:
- ADHD is geen aandoening, het is een andere manier van denken
- Hyperfocus is toch geweldig? Dan weet je gelijk alles van een onderwerp!
- ADHD maakt je juist super grappig en energiek en sociaal!
Ik denk dat ik er nog wel wat meer op kan noemen en ik snap echt dat voor anderen dit misschien een goede invalshoek is, maar ik zie het zelf niet zo. Ja, heel leuk dat ik “creatief en anders” denk. Maar ondertussen doe ik wel 5 keer zo lang over een simpele taak omdat ik te moeilijk en creatief over die taak denk.
En hyperfocus heeft een voordeel ja, echter weegt het niet op tegen het feit dat ik soms een hele dag niet eet, drink of naar de wc ga en dat als ik geen kinderen zou hebben die WEL moeten eten het nog veel erger zou zijn. Daarnaast is hyperfocus in mijn geval nooit direct op iets wat ik MOET doen, dus blijft ander werk soms liggen.
En de laatste… tja heel fijn dat een aandoening positieve kanten heeft, anders zou er echt helemaal geen reet aan zijn.
Conclusie… denk ik
Als er een wedstrijd gehouden wordt wie met de meeste woorden het minst kan zeggen, denk ik dat ik een goede kans maak om te winnen.
Uiteindelijk is dit artikel dus vooral een uitlaat geweest voor dingen die in mijn hoofd rondspookten de afgelopen tijd. De laatste maanden waren wat slechter qua het onder controle houden van mijn ADHD waardoor het mentaal minder goed ging. Gelukkig zit ik nu weer in een opwaartse lijn. Want dat is ook ADHD. Het is niet 1 lijn. Soms gaat het goed en soms gaat het slecht en net als met alles duren sommige periodes langer.
Als je het hebt gehaald tot dit punt, dankjewel! Ik probeer de volgende keer weer wat leukers te schrijven. Misschien heb je een suggestie! stuur een berichtje naar nieuws@zovolwassen.nl
